اشعار شب دهم محرم(عاشورا)
چند شعر از علی اکبر لطیفیان
شبِ آخر بگذار این پَر ِمن باز شود
بیشتر رویِ تو چشم تر من باز شود
حرفِ هجران مزن اینقدر مراعاتم كن
دست بردار، دلِ مضطر من باز شود
جان زینب برو از كرب و بلا زود برو
مگذاری گره ی معجر من باز شود
آه، راضی نشو بنشینم و گیسو بكشم
آه، راضی نشو موی سر من باز شود
پای دشمن به روی پیكر تو باز شود
روی دشمن به روی معجر من باز شود
جانِ من حرز بینداز به گردن مگذار
جای این بوسه ی پیغمبر من باز شود
جان زینب برو مگذار غروب فردا
سمت گودال رهِ مادر من باز شود
حیف از این زیر گلو نیست خرابش بكنند؟!
پس اجازه بده تا حنجر من باز شود
لااقل قول بده زود خودت جان بدهی
بلكه راهِ نفس آخر من باز شود
**********************
بمان که روشنی دیده ی ترم باشی
شبیه آیینه ای در برابرم باشی
هوای خیمه ی من بی نگاه تو سرد است
بمان که مایه ی دل گرمی حرم باشی
چه شد که از ته گودال سر در آوردی
تو زینت سر دوش پیمبرم باشی
در این شلوغی گودال تنگ، قول بده
کمی مراقب پهلوی مادرم باشی
تو در بلندترین نیزه منزلت کردی
به این بهانه مگر سایه ی سرم باشی
جواب خنده ی دشمن به خواهرت با کیست؟
مگر تو قول ندادی برادرم باشی
تو آفتابی و بالای نیزه هم که شده
بمان که روشنی دیده ی ترم باشی
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: شب دهم محرم
برچسب‌ها: اشعار شب دهم محرم(عاشورا)
